Çocuklarını sapık kurumlara teslim eden, ölümlerine takdiri ilahi diyen, katillerini kutsayan zavallılar biyolojik olarak bile baba olamazlar.
Yıllar önce, kaynağı belli olmayan bir hikâyeyi hatırladım.
6 yaşındaki çocuk babasına soruyor;
“ Baba 18 yaşıma girdiğimde bana ne hediye alacaksın? “
“ Daha çok var evladım, Hele o günleri görelim de. “
Çocuk inadı derler ya.
Her yıl soruyu yineliyor.
Babanın yanıtı da hep aynı oluyor.
“ O günleri görelimde yavrum. “
Yıllar göz açıp kapayıncaya denildiği gibi hızla geçer.
Çocuk 17 yaşına geldiğinde ağır şekilde rahatsızlanır.
Hastaneye kaldırırlar.
Doktorlar, kalbinde sorun olduğunu, acilen kalp nakli gerektiğini söylerler.
Sormayı artık alışkanlık haline getiren delikanlının;
“ Baba ölecek miyim? “
Sorusuna acılı baba gözyaşlarını saklamaya çabalar, cevap veremez.
Tahliller, tetkikler, araştırmalar yapılır.
Babanın kalbi nakil için uygundur.
Ameliyat başarılı geçer.
Bu arada 18 yaşına da basmıştır.
Taburcu olacağı gün babasını görmeyince üzülse de evde beklediğini düşünen genç, annesiyle birlikte eve dönerler.
Baba evde yoktur.
İşi çıkmıştır mutlaka.
Öyle olmasaydı kendisini karşılamaya gelmese bile evde bekliyor olurdu.
Dinlenmek üzere odasına çıktığında yastığının üzerindeki mektup zarfı dikkatini çeker.
Zarfı açar, kâğıdı çıkarır, okumaya başlar;
” Sevgili oğlum hatırlıyor musun? Baba 18 yaşıma girdiğimde bana ne alacaksın?
Diye sormuştun. İşte hediyem bu sana. Artık Kalbim kalbinde atıyor. Sana Kalbimi verdim oğlum, iyi ki doğdun …”
Evladına, evlatlara aile olan tüm anne-babalara, tüm dillerden SELAM OLSUN.
