Kendi kendime soruyorum yine.
Sağlıklı mıyız, sağlıklı yaşıyor muyuz?
Yaşadığımız coğrafya, iklim, sistem sağlıklı da biz mi değiliz.
Ya da nedir sağlık, sağlıklı olmak?
Bildiğim kadarıyla sadece hasta olmamak değil.
Çok daha fazlası.
İnsanın bedensel, ruhsal, psikolojik ve sosyal olarak tam bir huzur halinde olması demektir diye biliyorum sağlıklı olmayı.
Yine de yetersiz kalıyor sanki.
Sağlıklı olmak, doğumdan başlayarak, çocukluk, gençlik, yaşlılıkla devam edip huzur içinde yaşama veda etmektir bana göre.
Bunun için de aldığımız gıdalardan giyeceklerimize, barınma koşullarından çevreye kadar diğer yaşam unsurlarının da iyi olması gerekir.
Koşullar ne kadar sağlıklıysa bireylerde toplumda o kadar sağlıklı, o kadar mutlu olur.
Sağlıklı olmanın mutluluğu da beraberinde taşıdığına inanıyorum.
Ancak ne yazık ki durum olumsuz anlamda farklı.
Hiçbir alanda sağlık, mutluluk söz konusu değil.
Sağlıklı yaşamıyor, düşünemiyor, beslenemiyor, konuşamıyoruz.
Bakmıyor, görmüyor, okumuyoruz.
Her şeyimiz hastalıklı, eksik, özürlü, maskeli, mesafeli.
Hava, su, gıda, doğa, hukuk, adalet, insan hakları can çekişiyor.
Yarınlara mutlu bir gelecek, temiz bir çevre, adil bir dünya bıraktığımızı kim söyleye bilir?
Yasaklar, ölümler, yalanlar, hamasetler, tehditler, nefretlerden başka bir şey üretmeyen iklimlerde nefes almaya çalışıyor, klişeler
içinde dolanıp duruyoruz.
İçine atıldığımız labirentlerden çıkamıyoruz bir türlü.
Tüm iletişimimiz bir kaç slogandan ibaret.
Tekrarlayıp duruyoruz her mevsimde..
Diğer yandan çocuklar büyüyemez, gençler, kadınlar yaşayamazken
sağlıklı, mutlu olabilir miyiz?
Olmadığımızı, olamayacağımızı düşünenlerdenim.
BALZAC;
“Tüm mutluluklar çalışmaya ve cesarete bağlıdır.” demişti.
Oysa ne cesaret kalmış ne çalışacak güç, ne çalışacak iş.
Sağlıksız iklimler bitirmiş hepsini.
Cellatlar, muktedirler almış elimizden.
Ancak, ne olursa olsun her zaman umut var.
Umutları hep var olan, bitmeyen zelal yüreklere tek değil tüm dillerden SELAM OLSUN.
