Benmişim
Spor yapmayı çok sevmeme rağmen söz konusu karın kaslarını çalıştıran şınav, mekik gibi hareketlere geldiğinde hep ağırdan aldım. Antrenörlerin dediği bu hareketler olmazsa olmaz, beden tam anlamıyla güçlenemezdi. Çok kayda almadım. Zor geldi, kaçtım. Böylece bedensel çalışmalarda kilit bir bölge olan kök (core) biraz güçsüz kaldı. Devam edebilmem için sevmediğim, zor gelen hareketleri de yapmam gerekiyordu. Hayat deneyimini de buna benzetmeye başladım şu günlerde. Kendimi üzmemek, korumak, belki de alıştığım düzeni bozmamak adına kaçtığım, etrafıma duvarlar örüp kapandığım o kadar çok anım var ki. Ve yine kendimi korumak adına haksızlık ettiklerim. İnsan bu hayat yolunda kendini bulabilmek için adım atmak durumunda ve o adım her zaman bilinçle olmuyor, çoğu zaman içinde kontrol edemediğin güçlerin yönetiminde oluyor. Korumak korku yaratmakmış. Korku illüzyonuna inanınca insan garip bir kısır döngünün içine giriyor. Kendi kendini gerçekleştiren kehanetler silsilesi gibi korktuğun her şey tekrar tekrar başına geliyor. Ve hayatı bundan ibaret sanıp umudunu yitirebiliyorsun, inancını unutabiliyorsun.
Cesur Ol
Hayata kızıp, küsüp kendi yarattığın zindanlarda ruhunu çürütebiliyorsun. Ve bunu yaşamak olarak adlandırıp bu dünyaya niye geldim diye sorabiliyorsun. Ya da deneyimin üzerinden yükselebiliyorsun. Şanslıysan birisi ya da birileri sana fener olabiliyor ya da acıyı sonuna kadar yaşayınca tükenmişlikten sıfırdan kendini var edebiliyorsun. Hepsi mümkün… Her şey biraz olayların hangi zamanda nerede nasıl ilerlediğiyle biraz da senin verdiğin tepkilere bağlı. Fakat yüz güldüren bir son için cesur olmak ve hayata güvenmek şart, her ne olursa olsun. Cesur olmak, adım atmak, eyleminin sonuçlarına kollarını kocaman açmak…
Hayat Sürprizlerle Dolu
Şu bitmeyen salgın herkesin hayatına kocaman bir damga vurdu. Değişen yaşantı ve adaptasyon süreci hayatın her alanında gündemde. Bu dönem online eğitim vereceğiz, hiç aklıma gelir miydi ama oldu. Korona virüs herkese ucundan kıyısından kendi kendine kalmayı, izolasyonu ve hayatta nasıl kalınabileceğini öğretiyor. Bu da bir deneyim ve kaçınılmaz olarak tüm dünyayı aynı anda etkisi altına aldı. Herkes istese de istemese de cesur olmak zorunda, bilinmezliklerin içinde var oluş mücadelesini sürdürmeye devam. Yani demek istediğim ister kitlesel, ister bireysel diyelim hepimiz bir mücadele içindeyiz.Mücadele ederken de olabildiğince, kendi anlayışımız ve imkanlarımız çerçevesinde güzel anlar yaşamaya çalışıyoruz. Artık içimde fırtına alametleri hissettiğim durumlarda tepki vermeden önce durmaya başladım, tüm bu yazdıklarımı düşündüğüm için. Sonuçta hepimiz aynı gemideyiz. Ve içimdeki o fırtına aslında gemideki bütün yolcuları etkiliyor.
Söz SözSöz
Ben bugün kendime bir söz veriyorum. Cesaret sözü, hayattan gelenleri olduğu gibi kabul edip yaşayabilme sözü veriyorum.Ben bugün her ne olursa olsun hayata güvenme sözü veriyorum. Ve her şey kendime verdiğin sözü tutabilmekle başlıyor.
Ve son olarak bir film tavsiyesiyle yazımı sonlandırıyorum. İzmir’de Karaca Sineması korona sürecinde gereken masraflar yüzünden kapanma tehlikesi altında kalmıştı. Neyse ki bir şekilde toparladılar, salonları tedbirler kapsamında yenilediler ve bağımsız filmler yine gösterimde. Geçtiğimiz hafta “AngelHeart” adlı filme gidebilme fırsatını yakaladım ve filmi keyifle izledim. Türkçeye “Şeytan Çıkmazı” olarak çevrilmiş olan AngelHeart, 1987 yapımı bir Alan Parker filmi. Başrolde Mickey Rouke oynuyor ve Robert De Niro karşımıza şeytan olarak çıkıyor. 23 sene önce çekilmiş bu filmi izlerken garip bir nostalji yaşadım. Şimdiki ses efektleri, teknoloji yoktu. Çekimler çok güzeldi ve kamera sıklıkla görsel imgelere odaklanıyordu. Kurgu odaklıydı, hikaye filmin önündeydi. Aksiyon, çatışma sahneleri yağmur gibi değil olması gerektiği kadardı.
Benmişimkendimdenbirkorkakyaratmışım
Kendimikorurken en çok ben ürkütmüşüm
Benmişimkendimisavunurken en çokhançerleyen
