Tüm resmi ve dini günler için görüşüm, düşüncem biliniyor.
Defalarca, sayısız platformlarda dile getirdim, yazdım.
Tekrar etmeyeceğim.
Önce katliamlar uygulanıyor, sonra sözüm ona mağdurlar adına unutulmamaları için günler icat ediliyor.
Günah çıkarmanın kibarcası bana göre.
21 ŞUBAT Dünya Ana Dil Günü için de aynı.
Ahlaksızca, barbarca yasaklıyor, yok sayıyor, zulümde, vahşette sınır tanımıyor sonra da utanmadan ana dil güzellemeleri yapıyorlar.
Günün çıkış nedeni olan Pakistan ile bizim coğrafyamız arasında ki uygulamalar arasında mesafe dışında fark var mı?
Anadil yasaklarına karşı sesler oldukça fazla ve yüksekten çıkıyor bugün. Oldukça insanidir.
Kendi adıma önemli buluyorum.
Ama önce samimiyet gerekiyor.
Yasaklayanlara, yasakçılara tek kelime etmeden, kınamadan, hatta her gün övgüler dizilerek, kutsanarak Anadil katliamlarına karşı çıkılmaz.
İnandırıcı değildir.
Samimiyetten uzaktır.
Anadillerin varlığı, özgürce konuşulması, geliştirilmesi bir ülkenin baharda açan çiçekleri gibidir.
Ancak bir asırdır bu coğrafyada ne bahar oldu ne çiçekler açtı.
Ya da çiçeklerin açmadığı baharlar oldu birileri için.
Yasaklanan diller, dayatılan tekçilik bu coğrafyaya hiç bahar getirmedi bildiğim kadarıyla.
Barbarlar tüm çiçekleri kopardı, baharları soldurdular çünkü.
En vahimi de kendilerinin bile doğru dürüst konuşamadığı dilini başkasına dayatmayı vatanseverlik sanan örümcek kafalıların bu coğrafyada sürekli var olmaları.
Anadilini konuştuğu, Anadilini istediği için yaşatılan linçleri, vahşetleri anlatmaya kalemler, kitaplar yeter mi?
Yeter diyenler söylesin, örnek versin.
Bu yüzden dilbaz günlere kanım hiç ısınmadı.
Yasakçılara, yasaklara en azından küçük de olsa bir kınamada bulunmayanların samimiyetine de inanmıyorum yine kendi adıma.
Yasakların, inkÂrların, barbarların olmadığı bir dünya dileyen zelal yüreklere tek değil tüm dillerden SELAM OLSUN.
Not: Şahıs, parti, örgüt ismi zikretmek konu dışıdır.
