Ancak olmadı. Duramadım, susamadım.
Emin olmak istedim yine de.
Dünyada birkaç istisna hariç, çoğu ülke 5 Ekim’i Öğretmenler günü olarak kabul eder.
Bizde ise TÖB-DER’i kapatan, öğretmenlere yapılmadık zulüm bırakmayan, aşağılayan, hor gören, canlarına kast eden 12 Eylül karanlığının, 24 Kasım olarak ilan etmesi kabul görüyor maalesef.
Bu günü kutlamak aynı zamanda ruhu şad olmasın, cellat darbeciyi ve de ülkeyi bu karanlık günlere getiren zihniyeti de kabullenmek olmuyor mu?
Yanlış mı düşünüyorum ya da gereksiz Don Kişot’luk mu yapıyorum?
Kendi adıma ÖĞRETMEN deyince;
1- Türkçe bilmediğim için andımız adlı vahşeti acımasız dayaklarla okutan, kulağımı patlatan, parmaklarımı uyuşturan,
2- Ana dilimi evde bile konuşmamı yasaklayan,
3- Coğrafyayı, tarihi, kerrat cetvelini öğretenlerin yanı sıra, okul sıraları üzerinde dayakla namaz kıldıran, dua ezberleten.
4- Beni hayata hazırlayan, dilimi yasaklayan ama yeni dilleri de öğreten,
5- Dünya, bilim ve fenle tanıştıran,
6- Meslek sahibi olmamda büyük emeği olan, ezberlere karşı sorgulamayı, düşünmeyi, kazandıran,
7- Hem dünyanın en saygın, hem de öğrencilerinin babaları veya akrabaları tarafından sürgünlere gönderilen, işkencelerde katledilen, yerlerde sürüklenenler…
Geliyor aklıma.
Yürekleri zelal, duruşları insani, etiketlere teslim olmayan, bilimden, eşitlikten, demokrasiden yana tüm insanlar gibi eli öpülesi öğretmenlerimize de tüm dillerden SELAM OLSUN.
