Demiri işlemek çekiçle insanı işlemek eğitimle olur. Her çocuk özeldir kendine has özellikler taşır. Üzerine eğitimle nakış verilir, süslenir, güzelleştirilir.
Bu günler de bu çabaya, büyük bir enerji sarf etmek gerekiyor. Kaybolan değerlerimizin inşası için daha fazla yorulmalı daha fazla kafa yormalıyız. İyileştirme adına düşünmediğimiz her gün geleceğe bir ziyan olarak dönmekte. Hepimiz bu ziyandan fazlasıyla zarar göreceğimizi de unutmamalıyız.
Çocuklarımızda eksikliğini gördüğümüz duygulardan biri de utanma duygusu. Bu duygu nasıl kayboldu nasıl azaldı çoğumuzun kendince fikri vardır.
Ekleyebileceklerim :
– Pandemi süreci
– Ekonomik etkilerden dolayı ebeveynlerin yeterince ilgi alaka gösterememeleri
– Öğretmenin yetersiz davranışları
VS VS
Bunları çoğaltmak mümkün.
Netice de çocuklarımız bu duyguyu unutalı epey olmuş. Bu zamanı daha da kayıp vermeden zarardan dönmeliyiz. İnsan davranışlarını şekillendirme de ve olumluya çevirme de bu duygu çokça işimize yarayan bir haslet. Bu sebeple hepimize iş düşmekte.
Okulda ki öğretmene
Mahallede ki bakkala
Ebeveynlere
Sokaktaki esnafa herkese hepimize.
” Yasaların yasaklamadığını, utanma kontrol eder. ”
L. Annaeus Seneca
Gülümsemeyi sadaka sayan dinin bireyleri olarak çocuklarımızdan ilgi ve sevgiyi eksik etmemeliyiz. İyiye dair ne varsa örneklendirerek yaşatmalıyız.
Selam ve dua ile
