Yasaklar, baskılar, dayatmalar, yalanlar, zamlar, tehditlerin sonu gelmiyor.
Anmaların, törenlerin, gösterilerin, kutlamaların da.
Farklı özneler, aynı yüklem üzerinden yarış halinde hep.
Öznelerden kimi özlemle, kimi rahmetle, saygıyla, sevgiyle, kimi de devrimci duygularla yükleme koşuyor yıllardır.
Kimin daha kalabalık, kimin daha çok bağırdığı avantaj görülüyor.
Yarışı kimlerin kazanacağı şimdiye kadar belli olmadı.
Görür müyüz bilemiyorum. Zaman gösterecek.
Kendi adıma, her zaman olduğu gibi yarışların dışındayım.
Yasaklar, baskılar, yoksulluk, katliamlar, duyulmayan çığlıklar, görülmeyen zulümler labirentinden çıkamıyorum çünkü.
Hafıza kaybı yaşayan, kolay unutan toplumda yarışların ne kendisi ne kimlerin kazanacağı ilgi alanım dışında kalıyor bu yüzden.
Hafızamı canlı tutmaya, unutmamaya, unutturmamaya çabalıyorum.
11 Kasım 1942 tarihini unutmak istemediğim gibi.
Ülkenin bitmeyen utançlarından Varlık Vergisi zulmünü unutan, unutmak isteyen unutsun.
Dünyanın yaşadığı en büyük felaketlerden olan savaşın dışında kalmasına rağmen, ağır sonuçları azınlıklara yükleyen sistem hala aynı yerde duruyor ne yazık ki.
Unutan unutsun, yarışan yarışsın.
Tarih unutmuyor.
Unutmayan, unutmayacak zelal yüreklere tek değil, tüm dillerden SELAM OLSUN.
