Sokağa çıkıyorum, kabadayıların naralarıyla çınlayan meclisi izliyorum, sınır tanımayan, zamlara, yalanlara, dayatmalara bakıyorum herhangi bir ışık göremiyorum.
Yaşadığımız coğrafya, dünyada bir yer mi, tımarhane mi, kapalı veya açık bir hapishane mi karar veremiyorum.
Eski adıyla tımarhane, yeni adıyla akıl hastanesi olma olasılığı daha yüksek sanki.
Kafalarda huni yok sadece.
Huni yerine büyük çoğunluğun kabul ettiği başka simgeler var artık.
Akıl hastanesi ama giren bir daha çıkamıyor veya çıkmak istemiyor.
Kim hasta, kim personel anlaşılmıyor.
Bu durumda da hapishane demek gerekiyor belki de.
Gerekiyor ama burada da kim mahkûm, kim gardiyan, kim müdür belli değil.
Gerçi, akıl hastanesi, hapishane veya mutluluklar ülkesi.
Ne fark eder?
Zira kıyamet kopsa, toplumdan cılız birkaç ses dışında tepki yok.
Onlarda linç edilmekten nefes alamaz durumdalar.
Tanrımıza hamd olsun, milletimiz var olsun, liderimiz sağ olsun.
Dokunmayan yılan bin yaşasın.
Dağ başını duman almış, yürüyelim arkadaşlar icabında.
Tüm zelal yüreklere tüm dillerden SELAM OLSUN.
