Gösterişten uzak sade bir yaşam huzurdur. Minimal hayat da denilebilir. Her şeyden azar azar ve yeteri kadar. “Azıcık aşım ağrısız başım.” misali. İnsan bir tas çorbayla da doyar. Tüm huzursuzluğumuz, doyumsuzluğumuz. Kanaatkar olmak elbette güzel ama imkan varsa en güzelini yaşayacaksın. Buna hiç bir kural hiç bir düşünce mani değil. Varken yememe değildir kanaatkarlık. Yokken de güzel düşünüp huzurlu yaşayabilmektir kanaat göstermek. Şuan en pahalı şey “huzur”. Alım gücü çok yüksek maliyeti düşük. Ama bulunmuyor. İç huzur. İç denge. Ele geçmeyen kıymetler oldu. Bir şeyleri insanlara ispatlama çabası yorgunluktur.
Şimdiler de buna mental yorgunlukta eklendi. Dünya yoruyor diyoruz ya gerçek bu değil aslında. Dünya kendi ekseni ve güneş çevresinde verilen görev süresince çalışıyor. Ay da onu takip eden bir uydu. Ve evren milyarlarca yıldız ve galaksi şöleniyle daha bilinmeyen dünyalara belkide farklı varlıklara eşlik ediyor. Hepsi görevini milyonlarca yıldır aksatmadan yapıyor. Ya insan? İnsan neden yoruldu? Kısacık ömrüyle hem de. Varlığını olduğu gibi kabul edip, minimal düzeyde yaşamak varken ağır yüklerle yol almaya başladı insan.
Herkesten iyi yaşama Herkesten güzel giyinme Herkesten güzel gezme Herkesten güzel olma Kimsenin görmediğini görme bilmediğini bilme çabaları. Yordu. Yoruldu insan. Bazıları da bu tip insanları izlemekten yoruldu. İnsan kendine yetebilirdi. Bir insan bir insana da yeterdi. Bir iki dost, samimi ve anlamlı sohbet bu dünya da yaşam için yeterdi.
