Gençlik yıllarımda, Kutlu Payaslı’nın söylediği, dilimden düşürmediğim üç kıtalık bir şarkısı vardı;
” Adım adım ümit verdiğim yollar
Gönül isterdi ki böyle bitmesin…”
Umutlarla, güzel hayallerle süslediğimiz, yarınlara sevgiyle yürüdüğümüz yaşam yollarımızın bitmesini hiç istemedik.
Yorulmak aklımıza gelmiyordu ama nefesimiz yetmedi gibi.
Gönül çaresiz kaldı, çaresiz kalıyor çoğu zaman.
Devasa taşlarla döşenmiş, dikenlerle çevrilmiş, karanlık tünellere girmiş yollarda adımlar yetersiz, güçsüz kalıyor bazen.
Bilinir ve bilirim ki;
Yürekleri zelal, yaşamaktan- yaşatmaktan, barıştan, özgürlüklerden, bilimden, demokrasiden, eşitlikten yana olanların temel ilkesi her adımda bir adım daha ileriye gitmektir.
Yaşamı değil de ölümü, öldürmeyi kutsayan, karanlıklardan yana yasakçıların, tekçilerin, fetvacıların, putçuların hedefi ise bir adım ileri iki adım geridir.
Ne yazık ki dünden bu güne, dümen yine ve hala ikincilerin ellerinde.
Bu duruma engel olamadık.
Böyle gitmeyecek ama.
Karanlık tünel ne kadar uzun olursa olsun ellerinde meşaleleri düşürmeyen zelal yürekler de hep var çünkü.
Tek değil tüm dillerden SELAM OLSUN onlara.
