Her dönemin, her yaşın klasiği olan KÜÇÜK PRENS kitabında böyle diyordu çocuk kahramanımız.
Ne kadar çok ve ne kadar güzel şeyler söylenir, yazılır, çizilir kadınlar, çocuklar için.
Şüphesiz konunun öznesine göre doğa için, hayvanlar, ormanlar, meslekler için de benzer ifadeler sarf edilir.
Söyleyenlerin, söylenenlerin samimiyeti sorgulanmaz ama.
Pratikte ki yansımalarına bakılmaz da.
Dilleri, kimlikleri yok sayılan, yerden yere vurulan kadınların, çocukların harman olduğu mevsimlerde, gözlerimizin içine baka baka ne yalanlar söylenir, ne hamasetler sıralanır birbiri ardına?
Çocuklar geleceğimizdir denir, bayramlar armağan edilir, kucaklarına çocuklarla poz vermekten geri kalmaz yüce muktedirler.
Aç, susuz, yaralı, istismar labirentlerinden çıkamayan, dondurucu havalarda üstü başı olmayan çıplak ayaklı çocukların varlığı, yokluğu önemsizdir.
Kadınlar baş tacımızdır, annelerimizdir, en değerli varlıklarımızdır yalanlarının sonu gelmez, günün her saatinde katledilen, intihar etti denilerek yaşamlar bitirilen kadınların haber değeri taşımadığı topraklarda.
Kalbiyle bakmayanların dünyasında, kimin kime ne dediğinin anlamı var mıdır?
Kalbiyle bakmayan zihniyetlerin egemen olduğu coğrafyalara tek değil, tüm dillerden LANET OLSUN.
