Hala insanların anadillerini konuştuğu için aşağılık yaratıklarca linç edildiğinden de söz etmeyeceğim.
Ancak bugün 20 Temmuz.
Benim için bayram değil, SURUÇ.
Gülmeyi bilmeyen cellatların, umutları gibi gülüşleri de zelal olan gençlerimize kıydıkları günlerden biri.
İki ses, iki kadın, iki anne, iki insanın, barbarlara karşı haykırdığı ve asla kaybolmayacak çığlığıdır bugün.
Belki de daha önce yerini bile bilmediği, adını duymadığı yerde kaybettiği çocuğunun değil, kendi canını bıraktığı tabuta sarılarak;
– Neden öldürüyorsunuz? Bu dünya hepimize yetecek kadar büyük değil mi, neyi paylaşamıyorsunuz?
Diyen annenin çığlığına, belki de Suruç dışına hiç çıkmamış başka bir annenin çığlığı karışıyordu bugün.
– Keşke sizin çocuklarınız değil, bizim çocuklarımız ölseydi. Biz alıştık, siz misafir diniz…”
Esasen iki çığlık değil, sayısız katliamlara, kıyımlara uğrasalar da hiç değişmeyen Anadolu’nun kadim, insani kültürüydü çığlıklar.
Bugün 20 Temmuz.
Bayram değil SURUÇ.
Tüm cellatlara, canilere, barbarlara tek değil, tüm dillerden LANET OLSUN.
