Hayatı anlamaya başladığımda henüz on beş’imdeydim . Düşününce çocuk , çocukça davranınca sen bir yetişkinsin dediler . Beş yılım daha , ne olduğumu anlamaya çalışmakla geçti !
Kendi coğrafya ve büyütüldüğüm kültürümü sorgulamaya başladım .
Güneşin doğuşu ve batışı kadar gerçek , gerçekliğin ne olduğunu anlamak kadar karışık bir döngü … Patronların kanında dolaşan sömürü teknikleri , işçilerin arkalarından iç çekerek baktığı bir serüvenim ben .
Bir taraftan hayalini kurduğum hayata bir türlü yetişememem bir tarafta sefa ile sürdüğüm yaşamın seyrindeyim ben .
Benim adım insan !
Zulme karşı koymak bir erdemdi , karşı koydum ancak bir tarafım alkış tuttu olanlara !
Hapis yattım , hastanede yattım , parasız kaldım , aç kaldım ve yaşam devam ediyordu , trafiğin akışı gibi insan akıyordu hayat . Dindar oldum , idealist oldum , ateist oldum deist , agnostik hep oldum oldum oldum !
Çünkü benim adım insandı ! Tanrılar adına kurbanlar kesip kendi yongalarımı katlettim !
Haksızlığa başkaldıranla birlikte her yeri talan ettim ! Çıkarım için ormanlar yaktım , hayvanları evsiz bıraktım çünkü benim adım insandı !
Sömürünce zalim , sefil kalınca mazlum oldum hep . Okuyunca sapık , okumayınca sadık oldum her güruhta .
Evren aktı , doğa aktı ve ben aktım bu döngüde , benim adım insan ama hangi şey beni telaffuz eder hangi lisan !
Patronum , proleterya , doktorum , mühendisim , hâkimim avukat , öğretmenim hepsine inat ! Çünkü ben insanım insan !
Evlat acısıyım , ırzına geçilmiş kız çocuğu , katledilen kadınım ben ! Tanrıdan yardım dileyen masum , feryadı cevapsız kalmış acı dolu bir ölümüm ben !
Çünkü benim adım insan ! Çocuklarına ve eşine yetersiz kalmış bir baba , doruklarda seyreden bir züppenin resmiyim ben !
Aldatılmış bir kadın , zorla evlendirilmiş bir kız çocuğuyum ben bebeği bohçasında ! Geçimsiz anne babaların intihar eden çocuğu , savunduğu aptallıkları yüzünden herkese dil uzatan haddsizin biriyim ben ! Çünkü ben insanım insan !
Şerif Çelikay
