-Abi kafam çok karışık.
-Neden?
-Nedeni var mı? Görmüyor musun her şey birbirine girdi. Hani derler ya at izi it izine karışmış iyice.
-Daha önce karışmamış mıydı?
-Karışmış mıydı?
-Hep aynıydı, değişen bir şey yok.
-Olur mu abi, böylesine ortalığa dökülmemişti hiçbir zaman.
-Çünkü öyle istemişlerdi. Ya da teknolojik imkânlar bu kadar gelişmemiş olduğundan da olabilir.
-Peki, ne olacak? Nereye varacak bunun sonu? Kim kazanacak, kim kaybedecek?
-Her zaman kim kazanıyorsa. İzleyiciler amortilerle mutlu olacak, izlemeye devam edecek, piyangoyu düzenleyenler malı götürecek yine.
-Yani bütün bu olanlar, akıl almaz şeyler birer oyun mu?
-Oyun bile değil. Her zaman sahnelenen senaryolar. Kendi aralarında bazen gerçekten bazen de danışıklı dövüşüp duruyorlar.
-Anlamadım. Dedim ya kafam çok karışık.
-Şöyle diyeyim. Anadolu da derler ki;
” Kendi aralarında cenabet oluyorlar, abdestlerini de bize aldırıyorlar. ”
-Çok anlamlı. Güldürdün de.
-Hep gülmeni dilerim gözüm. Bu toplum cenabetlerin abdestini almayı ibadet sandıkça ağlanacak halimize gülmek kalır bize de.
Namuslu, temiz, yaşanabilir bir dünya özlemindeki zelal yüreklere tek değil, tüm dillerden SELAM OLSUN.
